Για την 51η επέτειο του Πολυτεχνείου! Για την εξέγερση των νιάτων ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία. Την εξέγερση που άναψε τη σπίθα για τη μαζική λαϊκή επανάσταση που ανέτρεψε το καθεστώς.
Το Πολυτεχνείο ζει. Και θα ζει για πάντα!
Το συγκινητικό αφιέρωμα μνήμης των ΣυνΩΔΗπόρων Ζωγράφου μιλάει στην καρδιά μας…
………………………………………………………………………..
Τα σκουριασμένα σίδερα τυλίγουν τη ζωή τους,
μα πριν να πέσουν, τα λύγισαν καρδιές.
Βραχνές κουβέντες, αμόνια η φωνή τους,
σφυριά π’ ακούγονται σε δωρικές στοές.
Τραγούδια γίνονται οι κοφτές ανάσες,
χείλη εκπνέουν αέρα καθαρό.
Στης πόλης τις βεράντες, στις ταράτσες,
άλογα αγίων τρέχουν με καλπασμό.
Μπογιά κόκκινη και κόκκινο αίμα
πλημμύρα στων κιόνων τις ραβδώσεις.
Ζωή σ’ αβέβαια καινούρια γέννα
Ορφέα γυρισμός ή αγγέλων πτώσεις.
Λάμπουν οι νύχτες σε μέρες σκοτεινές
φώτα Ανάστασης Νοέμβρη μήνα.
Της άνοιξης ήλιου νοητού ροές,
μέσα από νάρθηκες ξεφεύγει ακτίνα.
Μάτια που φέγγουν στα πηχτά σκοτάδια,
του Προμηθέα δαμάζουν τη φωτιά.
Τα σπλάχνα δείχνουν στα δειλά κοπάδια.
Αετοί δεν τόλμησαν, τους έστειλαν σκυλιά.
Μπράτσα αδύνατα που γίναν πέτρες,
χέρια Τιτάνων σε παιδιών κορμιά.
Στην Πύλη αυτή δεν ήρθανε ικέτες
στα μάρμαρά της λαξεύουν μια γενιά